Rozdział 12

PASJA


CZ.12 

Sobota. Rano. Wcześnie rano. Tak, zdecydowanie za wcześnie jak dla mnie. Budzik zadzwonił o 5.30, a ja myślałam, że zrobię mu krzywdę. Nie ma to jak wyżywać się na budziku. Jednak po chwili, gdy już wyklęłam przeklęty przedmiot uświadomiłam sobie jaki dziś dzień.

- Boże! - wrzasnęłam i poderwałam się z łóżka.

Momentalnie zmienia mi się humor. Cała w skowronkach wbiegam do łazienki, biorę prysznic, słyszę włosy i robię lekki makijaż. Spoglądam na zegarek który wskazuje 6.45. Tak, tak wszystko fajnie, tylko w co ja się ubiorę? Moja szafa pęka w szwach, a ja jak zwykle nie mam pojęcia co założyć. Z uwagi na to, że na dworze jest gorąco, mimo wczesnej pory, postanowiłam założyć letnią sukienkę i baletki, a włosy związałam w niesfornego koka. Mój brzuch domaga się jedzenia, jednak kompletnie nie mogę w siebie nic wcisnąć. Mój żołądek wykonuje najróżniejsze akrobacje we wszystkie strony świata. Nagle w mieszkaniu rozlega się dźwięk mojego telefonu.

- Słucham?

- To dobrze - odpowiada mi rozemocjonowany głos Kingi.

- O cześć. Zaraz po was przyjeżdżam, gotowa?

- Kochanie, ja jestem spakowana już od tygodnia.

- Haha, ok zaraz będę. Papa - rozłączam się i po raz ostatni sprawdzam czy wszystko mam. Zamykam mieszkanie i schodzę do samochodu. Jadę najpierw po Kingę, która zwarta i gotowa czeka na mnie przed swoim blokiem.

- Hej - przywitała się ze mną.

- Hej, wsiadaj - uśmiecham się, po czym ruszam. Po chwili zatrzymuje się już pod blokiem drugiej przyjaciółki.

- Idziesz ze mną czy chcesz poczekać? - pytam Kingi, kiedy zmierzam już do mieszkania Lili.

- Idę.

Kiedy byłyśmy już pod drzwiami można było zza nich usłyszeć dziki huk. Przerażone wpadłyśmy do mieszkania, a tam Lila przywalona stertą ubrań leży na podłodze w dość nietypowej pozie. Obie zaczęłyśmy się czołgać ze śmiechu.

- Ha ha ha, bardzo śmieszne - odpowiedziała oburzona. Zaraz jednak się podniosła i zaczęła biegać jak szalona po mieszkaniu ciągle czegoś szukając.

- Kurde, Lila. Ty się teraz pakujesz?!

- Nie no, ja tylko sprawdzam czy wszystko mam - odpowiada trzymając w jednej ręce buta, w drugiej szminkę i przerzuconą przez ramię jakąś koszulką - Gdzie ten pieprzony but?!

- Lilka, my czekamy w samochodzie! Za 10 minut widzę cię na dole, albo idziesz z buta do Spały! - wrzasnęłam zatrzaskując za sobą drzwi. Ta informacja podziałała na nią jak mało co. Nie zdążyłam nawet dojść do samochodu, a ona już zdyszana znalazła się koło mnie.

- No nareszcie! - rzekła Kinga

- To był szantaż - powiedziała zdyszana Lila, ledwo łapiąc powietrze. Obie z Kingą odpowiedziałyśmy jej gromkim śmiechem po czym wreszcie mogłyśmy wsiąść do samochodu i ruszyć do Spały. Podróż nie ciągnęła nam się nadto, ponieważ każda przeżywała, ale najbardziej to chyba Kinga.

- Boże, a tam będą też siatkarze! Rozumiecie to?! Spotkamy reprezentantów Polski. Igłę, Zibiego, Kubiaka - zaczęła piszczeć zwłaszcza na to ostatnie nazwisko. Obie z Lilą wybuchnęłyśmy śmiechem - No i będzie Winiar i Kurek, ale ich to już widziałam - Lila znów parsknęła śmiechem jednak mi jakoś już nie było tak wesoło. Mianowicie przeszkadzało mi w tym wszystkim właśnie to nazwisko. Kurek. Przecież w Spale nie będę mogła go unikać, prędzej czy później i tak będziemy musieli się spotkać i wyjaśnić sobie kilka spraw. Ale czemu ja właściwie przed nim uciekam? Przecież on mnie tylko pocałował. Jednak przeszkadzało mi w tym wszystkim to, że najpierw mnie upija, potem próbuje całować, potem przeprasza i mówi, że to się nie powtórzy, jednak zaraz potem znów całuje, a potem na dodatek dodaje, że nie chciał. To jest bardziej skomplikowane niż by się mogło wydawać.

Na mych rozmyśleniach i wspólnym śmiechu szybko minęła nam droga do Spały. Podjechałyśmy pod ośrodek, zaparkowałam, wyjęłyśmy torby i właśnie w tym momencie oniemiałam. Wszystkie trzy stałyśmy wryte w ziemie z otwartymi ustami. Ten ośrodek to...to..to cudo. Dookoła lasy i łąki, a tu taki luksus, aż bałam się jak będzie w środku.

- Dziewczyny, czy widzicie to co ja? - pierwsza z szoku obudziła się Lila. My tylko niemrawo pokiwałyśmy głowami i jak w transie podążyłyśmy do ośrodka. W środku była już grupa dziewczyn, których w ogóle nie znałam. Niektóre były ubrane na sportowo, niektóre normalnie. Nic specjalnego. Chciałam podejść , przedstawić się i przywitać, ale one w tym momencie były zajęte jakże ambitnym zajęciem jakim było podziwianie i szczerzenie się do grupki siatkarzy, którzy również stali przy wejściu. Oczywiście nie mówię o wszystkich dziewczynach, ale o tej mniej licznej grupce. Lila i Kinga podeszły do tych "gapiów", sama nie wiem po co. Ja postanowiłam dowiedzieć się co nieco w recepcji.

- Dzień dobry - powiedziałam do kobiety znajdującej się za ladą.

- Dzień dobry - odpowiedziała ze sztucznym uśmiechem na twarzy.

- Nazywam się Agata Olszewska, jestem z reprezentacji i chciałabym się dowiedzieć... - przerwała mi.

- Oczywiście, tu są klucze do pokoju - powiedziała z tym już chyba wymuszonym uśmiechem, no ale cóż, każda praca kiedyś nudzi. Nawet jak pracujesz obok wysokich, przystojnych sportowców - Chciałaby pani pokój jednoosobowy, czy może kilku?

- Lila, Kinga! - zawołałam dziewczyny. Ustaliłyśmy, że chcemy mieć pokój we trzy, więc pani zaczęła szukać klucza to takowego pokoju. Jednak nie dokończyła swojego zajęcia, bo do ośrodka wpadł nikt inny jak Zbigniew Bartman. Stanął koło mnie i zaczął szczerzyć się do recepcjonistki, która jakoś jego uśmiech odwzajemniła chętniej niż kogokolwiek innego.

- Ten co zawsze - powiedział, przepychając mnie lekko na bok, jakbym nie istniała. Pani zaraz porzuciła poszukiwania mojego klucza.

- Przepraszam, ale ja tu stoję, a poza tym byłam pierwsza - powiedziałam nieco poirytowana tą sytuacją. Pani w recepcji spiorunowała mnie wzrokiem, a Bartman posłał pogardliwy uśmieszek.

- Cześć - powiedział, nadal głupio się śmiejąc.

- Ooo, nagle szanowny pan mnie zauważył? - powiedział ironicznie.

- Cały czas cię widziałem maleńka - co on powiedział?!

- Słucham?! Maleńka?

- No nie udawaj. Wiem po co tu przyjechałaś. Jednak radziłbym ci się trzymać z boku i nie plątać pod nogami. My tu pracujemy - wyraźnie chciał mi dać coś do zrozumienia.

- Naprawdę?! Dzięki za informacje, nie domyśliłabym się. A tak w ogóle co ty sobie wyobrażasz? - powiedziałam już mocno podniesionym głosem zwracając uwagę wszystkich obecnych w holu ośrodka. W czym jak w czym, ale w tym byłam dobra. No cóż...

- Nie pozwalaj sobie. Nie będzie mi tu jakaś hotka, która nie wiem co to jest piłka, podskakiwać - powiedział oburzony Bartman. Jakaś hotka? Z kogo on mnie ma? - Radzę ci się uspokoić i nie wtrącać. Tu trenują najlepsi.

- Tak?! W takim azie co ty tutaj robisz?! - zripostowałam. Usłyszałam ciche śmiechy chłopaków i dziewczyn. 

- Zejdź mi z oczu - syknął.

- Bo co?! - już niemal wrzeszczeliśmy na siebie. W tym samy momencie do ośrodka wszedł nie to inny jak Bartosz Kurek. Ta mniej liczna grupka dziewczyn już ledwo trzymała się na nogach. Reszta wraz z siatkarzami przysłuchiwała się naszej ostrej wymianie zdań.

Gdy Bartek tylko mnie zobaczył stanął wmurowany w ziemie, ja zresztą też. ZB9 widząc, że nie odpowiadam na jego zaczepki podążył wzrokiem za mną.

- Oo, kolejny idol? - prychnął złośliwie. Miałam ochotę mu przywalić - Bartek to jest jakaś narwana fanka. Nie uważasz, że... - nie dokończył. Widząc minę Bartka chciałabym się teraz do niego przytulić, wytłumaczyć, odzyskać i tak jeszcze nienarodzoną przyjaźń. W tym momencie podeszła do mnie Lila.

- Agata, co ci jest? - wyszeptała do mnie. Widząc, że nie odpowiadam wzięła ten cholerny klucz od recepcjonistki i razem z Kingą zaczęły ciągnąć mnie w kierunku pokoju. Spojrzałam jeszcze raz na Kurka. Odwróciłam się jednak szybko.

- Agata! - wykrzyknął za mną. Po czym podbiegł i chyba chciał mnie przytulić, ale w ostatniej chwili cofnął się. Czemu się dziwić. Ostatnio nawrzeszczałam na niego za to, że mnie dotyka, to teraz mógł bać się zrobić jakikolwiek krok. Tak bardzo chciałam go przytulić, a nawet coś więcej...Ale w ostatniej chwili się wycofałam.

- Bartek...przepraszam - wyszeptałam ledwo słyszalnie, tak, że tylko on to słyszał. Odwróciłam się szybko, wpierw  patrząc na zdezorientowane miny siatkarzy, siatkarek i na niezwykle wręcz głupią minę Bartmana. Taka mieszanka złości, wstydu, bezradności, zdezorientowania, szoku, oburzenie i nie wiem czego jeszcze. Czy prędzej podążyłam za dziewczynami do naszego pokoju. Czekało mnie ostre tłumaczenie się przed nimi.

_______________________________________________

Yyy.. jak tak teraz sobie czytam to opowiadania, napisane jakieś pół roku temu, to mam ochotę skoczyć z mostu.. Straszne. :/